Andrzej Rogoyski – osobisty ranking

Mimo tego, że od ponad roku nie jestem już zawodowo związany z radiem, sentyment do tego wyjątkowego medium pozostał. Z radiem chyba jest tak, jak z Afryką. Jak już tam raz się znajdziesz, to zakochasz się na zawsze. Z tej miłości pozostały mi przyjaźnie radiowe, świat dobrej muzyki i pięknego słowa, czyli to, co najważniejsze. W chwilach wolnych od pracy słucham wielu stacji, ale chciałem się podzielić moimi wyborami stacji radiowych, które są mi najbliższe i najczęściej je słucham. Dlatego stworzyłem osobisty ranking moich ulubionych stacji radiowych wraz z krótkim uzasadnieniem. Co pewien czas będę do niego wracał. Radio się przecież zmienia.

Miejsce pierwsze ex aequo:

Radio Wnet (za magnetyzm głosów i „trzymanie” słuchacza przy audycji przez Krzysztofa Skowrońskiego i Tomasza Wybranowskiego, za „Solidarnościową Akcję Radiową” skierowaną do przedsiębiorców borykających się z trudnościami wywołanymi pandemią, za bardzo dobrą, zróżnicowaną muzykę, za ciekawych korespondentów zagranicznych, a wszystko to przy nieporównywalnie niskim budżecie w stosunku do największych stacji radiowych),

Czwórka Polskie Radio (za bardzo ciekawe propozycje muzyczne i słowne skierowane głównie do młodych ludzi, za pasję, za niezwykły potencjał wśród zespołu, który zasługuje na szerszą publiczność, no i za znakomitą, kochaną przez zespół, Hannę Dołęgowską).

Miejsce drugie ex aequo:

Program Drugi Polskiego Radia (jeśli ktoś chce słuchać muzykę klasyczną, awangardową, ale i jazz i lżejsze formy muzyczne w najlepszych wykonaniach, jeśli ktoś chce słuchać najlepszych dziennikarzy muzycznych zajmujących się tymi gatunkami muzyki, mówiących najlepszą polszczyzną – jednym słowem, jeśli ktoś chce mieć podwójną przyjemność ze słuchania radia, jeśli ktoś chce obcować z najlepszą literaturą, czy szerzej z najwyższą kulturą, ale w sposób zachęcający, przyjemnie podany, a w dodatku okraszony nowymi formatami – Robert Mazurek, Piotr Metz, Waldemar Malicki – nadającymi tej stacji element lekkości – to Program Drugi Polskiego Radia jest właśnie tym miejscem, gdzie powinien zajrzeć).

Radio 357 (za podtrzymanie magii i klimatu dawnej Trójki – w trudnych warunkach, za Kubę Strzyczkowskiego – mistrza rozmów ze słuchaczami i aukcji radiowych, za otwartość na słuchaczy i rozumienie ich potrzeb, za siłę i wytrwałość całego zespołu, za szybki i ciekawy rozwój, no i oczywiście za świetne głosy i muzykę).

Miejsce trzecie:

Program Pierwszy Polskiego Radia (za trzymanie poziomu radia skierowanego do osób poszukujących szybkiej i częstej informoacji o Polsce i świecie, za dobrą, wyrazistą, ale nie agresywną i też nie nużącą muzykę, za bardzo dobre radio dla budzących się i jadących do pracy, za bardzo ciekawą propozycję muzyczną dla osób starszych, zwłaszcza w weekendy).

Wyróżniam także dwa podcasty, do których lubię wracać:

podcast Marka Mądrzejewskiego – „Balans dźwiękowy – felieton Marka Mądrzejewskiego”, dzięki któremu możemy niejako z lotu ptaka przyjrzeć się najważniejszym wydarzeniom politycznym zachodzącym zwłaszcza w Polce, ale i w świecie. Dostajemy przy okazji niebanalną analizę procesów społecznych, politycznych i gospodarczych, często odstającą od standardowych, dwubiegunowych przekazów. No i jak zawsze u Marka Modrzejewskiego dostajemy porcję pytań, nad którymi należy się zastanowić.

podcast Dariusza Rosiaka – „Raport o stanie świata”. Podobnie jak wcześniej wymieniony Marek Mądrzejewski , Dariusz Rosiak to marka sama w sobie, przy czym, jak wynika to z nazwy podcastu, koncentrujący się na analizie procesów zachodzących w sprawach międzynarodowych. Dariusz Rosiak, znakomicie odnajdujący się z formule podcastowej, także dzięki znakomitemu zespołowi, daje nam profesjonalnie podaną analizę bieżących procesów zachodzących w świecie. Dzięki niemu łatwiej jest zrozumieć to, co dzieje się poza Polską, a co nas dotyczy lub może dotyczyć. Bardzo dobrzy rozmówcy, dobre przerywniki muzyczne – chce się tego słuchać.

Wreszcie, chciałbym pokłonić się Piotrowi Baronowi z Programu III Polskiego Radia – po prostu.


Andrzej Tomasz Rogoyski – polski prawnik, adwokat, samorządowiec i specjalista prawa kanonicznego.

Absolwent studiów z zakresu prawa kanonicznego na Akademii Teologii Katolickiej (1985) i z zakresu prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (1988)[2]. Kierował Niezależnym Zrzeszeniem Studentów na Akademii Teologii Katolickiej, w czasie strajków studenckich stanął na czele komitetu strajkowego.

Od 1988 do 1990 pracował jako doradca w Ośrodku Badawczym Adwokatury. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych jako stypendysta National Forum Foundation (w zakresie prawa, gospodarki i mediów); przebywał w Kongresie w latach 1990–1991, będąc asystentem Paula E. Kanjorskiego i pracując w kancelariach prawniczych.

Od 1991 do 1992 był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, stanowisko to objął podczas rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego. Następnie pracował w prywatnych kancelariach, a w 1997 ukończył aplikację adwokacką. W 1998 rozpoczął prowadzenie prywatnej praktyki adwokackiej; bronił m.in. Andrzeja Gołoty. Został wyróżniony nagrodą Prawnik Pro Bono i Okularami Równości. W latach 2001–2002 był radnym dzielnicy Żoliborz z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność. Był działaczem dzielnicowych struktur Platformy Obywatelskiej. Objął też funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Polskiego Radia.

23 marca 2017 wybrany na zastępcę przewodniczącego Trybunału Stanu. Został zgłoszony przez Prawo i Sprawiedliwość gdzie był do końca kadencji w 2019. W sierpniu 2018 został delegowany do pełnienia funkcji prezesa Polskiego Radia. 22 listopada 2018 Rada Mediów Narodowych wybrała go na prezesa zarządu tej instytucji gdzie pracował do stycznia 2020 r.

Agencja Informacyjna,  Opinie, 22.04.2021