Umarł Emilian Kamiński. Takim go zapamiętam: z błyskiem w oku, chłopackim uśmiechem, siłą w rękach i wyczuwalną miękkością w sercu. Bezpośredniego, gościnnego, odważnego, niezłomnego.
Gdy w 1976 roku zobaczyłem Emiliana Kamińskiego pierwszy raz w Teatrze Na Woli w Warszawie, w sztuce „Leonce i Lena” Georga Büchnera u boku Tadeusza Łomnickiego i Ewy Dałkowskiej – miałem uczucie jakby na scenę wpadł jakiś kosmiczny pocisk energii. Wszędzie go było pełno; skakał po dekoracjach, śmiał się głośno i zaraźliwie. Wyglądał na aktora o potencjale nie do wyczerpania.
Potem Emilian Kamiński grał w dziesiątkach sztuk i filmów, ale brał na siebie także coraz to nowe życiowe role – reżysera i dyrektora Teatru Kamienica w Warszawie, który najpierw „wychodził” u władz Warszawy a potem praktycznie wybudował w murach przedwojennej kamienicy, której tajemnice przez lata potem odkrywał i prezentował swoim gościom.
Emilian Kamiński był jednym z tych, o których mówi się „niepowtarzalny”. Gdy opowiadał mi, że znalazł wagon starego warszawskiego tramwaju i zastanawialiśmy się gdzie najlepiej go umieścić, zachowywał się jak mały chłopiec który chce wszystkim pokazać skarb, który znalazł.
Dzisiaj jeszcze raz los nam przypomniał, że nic w życiu nie jest niewyczerpywalne. Energia życia Emiliana Kamińskiego skończyła się zbyt wcześnie.
Tomasz Raczek
Źródło: facebook
Emilian Kazimierz Kamiński – aktor i reżyser teatralny, filmowy, musicalowy i dubbingowy i wokalista. Założyciel Fundacji Atut i Teatru Kamienica.
Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralnej w Warszawie. Debiutował w 1975r. w pierwszym spektaklu Teatru na Woli „Pierwszy dzień wolności” Leopolda Kruczkowskiego w reż. Tadeusza Łomnickiego. Jednym z jego największych osiągnięć była rola w spektaklu prozy Edwarda Stachury „Się” w małej salce Teatru Na Rozdrożu w Warszawie. Emilian Kamiński na „dużym ekranie” zadebiutował w filmie Jana Łomnickiego „Akcja pod Arsenałem” jako jeden z młodziutkich żołnierzy Szarych Szeregów.
W latach 1977–1983 związany był z Teatrem Narodowym, gdzie grał w sztukach reżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza. W stanie wojennym(1982-1983) Emilian Kamiński był jednym z współtwórców oraz wykonawców Teatru Domowego, który był formą sprzeciwu środowiska aktorskiego wobec komunistycznego reżimu Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.. W repertuarze było przedstawienie komediowe, w którym pojawił się „Bluzg”, pamflet na gen. Wojciecha Jaruzelskiego. W tamtym czasie Emilian Kamiński prowadził też firmę budowlaną.
W 1985 roku Emilian Kamiński zagrał rolę Jerzego, pełnego fantazji malarza w kinowej i telewizyjnej ekranizacji powieści „Szaleństwa panny Ewy” Kornela Makuszyńskiego.
W latach 1983–2000 związał się z Teatrem Ateneum, gdzie zadebiutował jako reżyser przedstawieniem o szaleństwie dyskotekowej muzyki „Słodkie Miasto”, był współtwórcą wraz z Wojciechem Młynarskim spektaklu „Brel”. Występował także w teatrach warszawskich: Komedia, Rozmaitości, Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, Studio Buffo oraz Rampa na Targówku.
W 1993 na XXVII Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu Emilian Kamiński odebrał nagrodę jury oraz nagrodę publiczności za monodram „Kontrabasista według Patricka Süskinda. W 2002 na II Krajowym Festiwalu Teatru PR i TV „Dwa Teatry” w Sopocie zdobył wyróżnienie dla autorskiego słuchowiska „Romans”, a w 2004 na XLIII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych otrzymał II miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszą rolę męską Spotkań – za rolę Kempa w przedstawieniu Czuwanie Morrisa Panycha.
W 2002 Emilian Kamiński założył Fundację Wspierania Twórczych Inicjatyw Teatralnych „Atut”. W 2009 uruchomił prywatną scenę Teatr Kamienica w Warszawie.
Emilian Kamiński został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Wolności i Solidarności, Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości.
Tomasz Raczek – teatrolog, krytyk filmowy i publicysta, autor programów telewizyjnych i radiowych, wydawca Instytutu Wydawniczego Latarnik im. Zygmunta Kałużyńskiego, w latach 2012–2013 redaktor naczelny miesięcznika „Film”.
Od 2017 redaktor naczelny miesięcznika „Magazyn Filmowy” wydawanego przez Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Laureat Wiktora (1986) oraz nagród za osiągnięcia w dziedzinie krytyki artystycznej.
Tomasz Raczek opublikowa książki „Perły z lamusa? Rozmowy o filmach lat dziewięćdziesiątych” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Poławiacze pereł” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim, „Pies na telewizję”, „Perłowa ruletka. Leksykon filmowy” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Karuzela z Madonnami: 57 bardzo zakręconych kobiet”, „Karuzela z herosami: męski świat w 57 odsłonach”, „Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 1: Sensacje i science fiction” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 2: Ekranizacje literatury” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 3: Komedie, przygody i animacje” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 4: Miłość i seks” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), Perły kina: leksykon filmowy na XXI wiek. Tom 5: Rarytasy, niewypały i kurioza” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Karuzela z idolami. Gwiazdozbiór OSOBISTY”, „Alfabet na cztery ręce” (wespół z Zygmuntem Kałużyńskim), „Kinopassana. Sztuka oglądania filmów”, „Kultowe rozmowy. Kobiety znane i niespodziewane” (wespół z Katarzyną Marcysiak.