Zdzisław Antolski Latarnia Umarłych na Ponidziu
Latarnia umarłych to murowany obiekt z kamienia lub cegły. Takie budowle były wznoszone w XII, XIII i XIV wieku na terenach Francji, północnych Włoch, Austrii, Niemiec, Polski i Czech. Stawiano je jako samodzielne budowle najczęściej na cmentarzach lub w okolicy szpitala.
W zamyśle budowniczych latarnia umarłych miała wędrowców informować swym światłem o zbliżaniu się do miejsca świętego: między ziemią a niebem, czyli do miejsc związanych ze śmiercią. Konstrukcja latarni była rozwiązana w taki sposób by światło mogło być widoczne ze wszystkich stron.
„Kochani Czytelnicy!” – Mówi Zdzisław Antolski. – „Przedstawiam Wam opowieści pod tytułem „Latarnia Umarłych na Ponidziu”. Są to krótkie formy prozatorskie, czasem z dodatkiem poezji, opowiadające o moim dzieciństwie spędzonym na wsi. Akcja utworów rozgrywa się w latach mojego dzieciństwa i młodości. Ale kiedy udzielam głosu mojemu dziadkowi, Janowi, z Węchadłowa, czas cofa się nawet do wojny japońskiej w 1905 r. A kiedy opisuję górę Zawinnicę, cofam się z czasem do początków państwa polskiego. Każde opowiadanie to fragment mojego życiorysu. Niektóre tematy i postacie powtarzają się, tylko w zmienionych okolicznościach, jak to w życiu bywa. Mój mistrz poetycki, Tadeusz Różewicz twierdził, że zawsze pisze się fragment całości. Wiersz często zamienia się w prozę, a proza w poezję. Chciałem opisać moje życie i ludzi i miejsca, w których się wychowałem.” – Wyjaśnia Zdzisław Antolski– autor książki Latarnia Umarłych na Ponidziu”.
Zofia Korzeńska, dokonując obszernej analizy twórczości poety, w swojej książce krytycznej pt. „Walka demona z aniołem. Droga twórcza Zdzisława Antolskiego”, opisała proces powstawania wierszy poety, jak i treści tematyczne, motywy (obraz) domu, historiozoficzne podejście do rzeczywistości, autobiograficzny opis regionu i wiele innych spostrzeżeń, wymykających się zwykłemu czytelnikowi z „furtki wyobraźni”, a jakże ważne są one dla posagu i stylu autora, czerpiącego tak wiele z dorobku kulturowego naszych i przedwspółczesznych czasów.
Zdzisław Antolski – poeta. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Kielcach. Pierwsze wiersze publikował w szkolnej gazecie „Młodzi Idą” w 1973, a w 1974 debiutował w Almanachu wierszy „Bazar poetycki”. Opublikował następujące książki: „Samosąd” (1978 r.), „Sam w tłumie” (1980 r.), „Do snu przebieram sobowtóra” (1981 r.), „Okolica Józefa” (1985 r.), „Sejsmograf” (1990 r.), „Józefy” (1993 r.), „Walka Stulecia” (1993 r.), „Moje Ponidzie. Historia intymna.” (1994 r.), „Ściąga z miłości (Zapiski z okresu dojrzewania) [opowiadania] (1995 r.), „Maszyna metafizyczna” (2012 r.), „Furtka w czasie” (2013 r.), „Moje Kielce literackie” [zbiór wspomnień i esejów] (2016 r.), „Ojczyzna papierowych żołnierzyków” (2016 r.), „Dzidziuś” (2017 r.), „fejsbyczki czyli posty i aforyzmy” (2018 r.), „Ostatni podryw” [zbiór opowiadań] (2020 r), „Kapsuła Czasu” (2021 r.)
Otrzymał wiele nagród w konkursach poetyckich, m, in. „O Nagrodę Jesiennej Chryzantemy” (Płock 1978). „O Świętokrzyską Lirę Poezji” (Kielce 1979, 1982), „O Laur Liścia Akantu” (Olsztyn 1981), na XIV Ogólnopolskim Festiwalu Poezji (Łódź 1985). Jest także laureatem miesięcznika „Przemiany” (Kielce 1974), nagrody w dziedzinie poezji im. Andrzeja Bursy (Kraków 1986) oraz nagrody z Funduszu Nauki i Kultury im. Stanisława Staszica (Kielce 1986). Poeta projektu „Sfotografuj wiersz – Zwierszuj fotografię”. W 2001 Zdzisław Antolski został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. W 2005 otrzymał Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.