Tango to najbardziej zmysłowy taniec, a także symbol Argentyny. To każe forma muzyczna, na której opiera się taniec tango. Zarówno taniec, jak i muzyka, stanowią część światowego niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości. 11 grudnia tango obchodzi swoje święto.
Tango to taniec towarzyski, który pochodzi z argentyńskiego Buenos Aires oraz Montevideo w Urugwaju. Poza tańcem, tango stanowi także rodzaj muzyki. Współcześnie istnieje wiele form tanga: tango argentyńskie, którego odmiany to milonga, tango nuevo czy tango vals; tango amerykańskie, tango warszawskie, tango fińskie i tango międzynarodowe.
Tango wywodzi się z tradycji hiszpańskiej habanery oraz flamenco. Przeniesione zostały one na grunt Ameryki Południowej, gdzie zmieszano je z „candombe” tańczonym i śpiewanym na ulicznych paradach przez afrykańskich niewolników. W refrenie „candombe” powtarzają się słowa „cum-tan-go”. To właśnie od nich pochodzi nazwa „tango”. Samo „candombe” z biegiem czasu przekształciło się w milongę.
Pierwsza, prymitywna forma tango, pojawiła się pod koniec XVIII wieku. Tańczono je domach publicznych i podrzędnych lokalach. Pociągająca muzyka i zmysłowość rozpowszechniały jego popularność. Współczesne tango argentyńskie wzoruje się na stylu powstałym około 1900 roku w Montevideo i Buenos Aires. Chwilę później tango dotarło do Stanów Zjednoczonych, a jego najbardziej znanym odtwórcą stał się Rudolf Valentino, gwiazda niemego kina.
W 1907 roku do Francji. Prawdziwe triumfy święciło w Paryżu, zwłaszcza za sprawą „La Morocha” Angelo Villodo. Miłość Paryżan do tanga poskutkowała własnym stylem – tangiem paryskim, nazywanym także apaszowskim.
Mimo rosnącej popularności i zafascynowania tym zmysłowym tańcem, pojawiły się również głosy protestu. Wyjątkowy erotyzm i pochodzenie tanga uznawano za prowokacyjne, co wywoływało niemałe dyskusje. Londyński dziennik The Times w 1913 roku określił tango jako w najwyższym stopniu nieprzyzwoite. Swoje negujące zdanie do dyskusji dołączył także ówczesny papież Pius X, a niemiecki cesarz wydał zakaz tego tańca. Żadne zakazy nie mogły jednak spowodować zaprzestania tanga. Ludzi czerpali z tańca zbyt wiele radości. Zmiana opinii papieskiej nastąpiła dopiero za papieża Piusa XI, który wydał pozytywną opinię za namową wielkiego tancerza Casimira Ain.
Pomysł na Międzynarodowy Dzień Tanga zainicjował pisarz Ben Molar. Gdy pewnego roku jechał na urodziny swojego przyjaciela Julio de Caro, uzmysłowił sobie, że obchodzi on urodziny tego samego dnia co Carlos Gardela. Swój pomysł zgłosił do sekretarza ds. kultury, który jednak nie był zainteresowany ustanowieniem święta. Nie zniechęciło to pisarza i dzięki jego wytrwałości w 1977 roku dzień 11 grudnia ustanowiono Międzynarodowym Dniem Tanga.
Święto obchodzone jest w rocznicę urodzin dwóch wielkich argentyńskich artystów, którzy przyczynili się do rozpropagowania tanga na świecie. Carlos Gardela był argentyńskim śpiewakiem wykonującym pieśni z gatunku tango. Uznaje się, że to on na stałe wprowadził lirykę do tanga argentyńskiego nagrywając w 1917 roku utwór „Mi noche triste”. Julio de Caro był argentyńskim muzykiem, kompozytorem, skrzypkiem i dyrygentem. Zmienił muzykę tanga poprzez wprowadzenie sentymentalnej linii melodycznej do ostrych i marszowych dźwięków tanga z początku XX wieku. Nagrał ponad 400 utworów tego gatunku.
30 września 2009 roku w Abu Zabi międzyrządowy komitet UNESCO ds. dziedzictwa kulturalnego podjął decyzję, by zarówno muzyka, jak i taniec tango stały się częścią światowego niematerialnego dziedzictwa kulturalnego ludzkości.
Agencja Informacyjna, Kultura /NOW/ 8.12.2021